Macroclinium bicolor

(Lindley) Dodson 1984
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Cymbidieae
Podplemię: Oncidiinae

 

Foto: © Orchids & More. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Macroclinium bicolor

Synonim: Notylia bicolor Lindley. W 1881 Barbosa-Rodrigues opisał rodzaj Macroclinium, lecz rośliny pierwotnie zaliczone do tego nowego rodzaju zostały później przeniesione do rodzaju Notylia.  Przez wiele lat rodzaj Notylia był podzielony na dwie sekcje w oparciu o ich pokrój. W sekcji Macroclinium liście są dwurzędowo ułożone w wachlarz i zachodzą na siebie jak dachówki. Ich złożone podstawy czasem ukrywają małą, spłaszczoną pseudobulwę. W drugiej sekcji, Eunotylia, rośliny mają małą, lecz wyraźną pseudobulwę z pojedynczym płaskim liściem. Dodson (1984) stwierdził, że różnice są wystarczające, aby z każdej sekcji powstał rodzaj, i tak rośliny z sekcji Macroclinium przeniesiono z powrotem do rodzaju Macroclinium, a rośliny z sekcji Eunotylia pozostawiono w rodzaju Notylia.

Występowanie:

Rośliny z dawnego rodzaju Notylia znajdowane były w Meksyku, Gwatemali, Salwadorze i Kostaryce. Jednak rośliny meksykańskie, które pierwotnie występowały pod tą nazwą, obecnie tworzą oddzielny rodzaj. Dressler (1993) podał, że rośliny z Kostaryki, które wcześniej uznawano za Macroclinium bicolor, są właściwie Macroclinium ramonense, z czego wynika, że gatunek ten występuje tylko na terenie Gwatemali i Salwadoru. W Gwatemali rośliny rosną na drzewach w lasach, na wysokości 1460 m. Rośliny znaleziono w kilku miejscach w pobliżu miasta Gwatemala i w kilku innych w tym regionie. W Salwadorze znaleziono je na Cerro Grande de Apaneca na wysokości 1700 m. 

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 31°C i 5°C.
Średnia wilgotność około 80% przez cały rok.
Opady od 0 mm w lutym do 264 cm we wrześniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 22,2/11,1°C w styczniu do 25,0/15,2°C przez całe lato.
Okres kwitnienia: Od września do listopada.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Mały epifit sympodialny osiągający 5 cm wysokości.

Pseudobulwy/łodyga:

Pseudobulwy mają długość 0,5-1 cm i szerokość ok. 0,5 cm. Rośliny mogą tworzyć kępy o długości 3,5-10,0 cm. Małe, jajowate pseudobulwy są bocznie spłaszczone i całkowicie zakryte liściowymi osłonkami. Te grube osłonki są gęsto skupione, złożone wzdłuż nerwu środkowego, a na szczycie mają podłużnie złożoną, podobną do liścia blaszkę. Osłonki mają wyraźnie przezroczyste lub prześwitujące obrzeżenia.

Liście:

Liście mają 1,5-5,0 cm długości i 0,4-1,0 cm szerokości. Pojedynczy, eliptyczno-lancetowaty lub podłużno-lancetowaty liść wyrasta z wierzchołka pseudobulwy, a kilka podobnych wyrasta z pochewek przy podstawie pseudobulwy. Ostro zakończone, sztywne i mięsiste liście są sierpowatego kształtu.

Kwiatostan:

Pęd kwiatowy ma 2,5-9,5 cm długości. Szypułka wyrasta u podstawy pseudobulwy. Jest cienka, nitkowata, wzniesiona lub zwisająca, a kwiaty tworzą gęstą kiść na wierzchołkowej połowie. Każdy kwiat wyrasta na nitkowatej, szypułkowatej zalążni o długości 0,8 cm.

Kwiaty:

Liczne. Małe kwiaty mają 1,8 cm długości i wąskie, ostro zakończone płatki obu okółków, które nie otwierają się całkowicie. Płatki obu okółków są białe, ale płatki okółka wewnętrznego mają ciemnopurpurowe plamki. Warżka jest białawo-purpurowa z parą ciemniejszych, purpurowych plamek na tarczce. Podłużno-lancetowate płatki okółka zewnętrznego mają 0,9-1,5 cm długości i 0,1-0,2 cm szerokości poniżej środka. Płatek grzbietowy jest podłużnie wklęsły i zakrzywia się, tworząc rodzaj kapturka nad prętosłupem. Podstawy sierpowatych bocznych płatków zewnętrznych są połączone na długości ok. 0,1 cm. Ukośnie lancetowate płatki okółka wewnętrznego mają 0,8-1,2 cm długości i 0,13-0,15 cm szerokości w pobliżu podstawy. Przy podstawie są skierowane do przodu, osłaniając boki prętosłupa, a następnie zakrzywiają się nieco w dół w kierunku wierzchołka. Warżka jest umocowana do podstawy prętosłupa przy pomocy smukłego, wypukłego i zagiętego pazura, który ma 0,1-0,15 cm długości. Blaszka warżki jest rozłożysta, z kształtu przypomina nieco grot strzały u podstawy i ma małe, nieco rowkowane zgrubienie pomiędzy przypominającymi uszy wyrostkami. Warżka jest podłużna prawie do okolic środka, gdzie rozszerza się nagle, a następnie zwęża w długi, wąski, ostro zakończony wierzchołek, który w połowie ostro zakrzywia się w dół. W sumie warżka ma 0,5-0,9 cm długości i 0,2 cm szerokości w najszerszym miejscu w pobliżu środka. Wyprostowany prętosłup ma 0,4-0,5 cm długości, jest nieco cylindryczny przy podstawie, a jego wierzchołek jest lekko rozdęty.

Tłumaczenie: Mariusz Wójcik


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

Średnia temperatura dnia w lecie wynosi 25°C, średnia nocy to 15°C, co daje amplitudę dobową 10°C.

Światło:

12000-20000 luksów. Rośliny potrzebują przefiltrowanego lub rozproszonego światła i ochrony przed bezpośrednim nasłonecznieniem. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.

Podlewanie:

W okresie od późnej wiosny do jesieni opady deszczu są umiarkowane do obfitych. Następnie ilość opadów obniża się gwałtownie, przechodząc w porę suchą, który trwa od późnej jesieni do następnej wiosny. Rośliny należy podlewać obficie w okresie intensywnego wzrostu, lecz należy zapewnić doskonały drenaż, aby podłoże wokół korzeni nigdy nie było rozłożone ani rozmokłe. Gdy na jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy zmniejszyć.

Nawożenie:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców stosuje zrównoważony nawóz przez cały rok. Inni preferują nawóz wysokoazotowy od wiosny do połowy lata, przechodząc późnym latem i jesienią na nawóz wysokofosforowy.

Podłoże:

Macroclinium bicolor rośnie najlepiej mocno przymocowane do podkładek z kawałków paproci drzewiastej. Tak mocowane rośliny wymagają jednak wysokiej wilgotności, a podczas gorącej i suchej pogody należy je podlewać kilka razy dziennie. Jeśli zapewnienie wysokiej wilgotności jest problemem, można je uprawiać w niewielkich doniczkach lub koszykach przy użyciu bardzo przewiewnego, szybko przesychającego podłoża, które rozkłada się powoli. Rośliny te są bardzo wrażliwe na wszelkie manipulacje, więc należy przesadzać je jak najrzadziej. Dobrym podłożem dla tych roślin są pocięte włókna paproci drzewiastej z dodatkiem pociętego mchu torfowca i kawałków perlitu, które zapewniają podłożu luźną strukturę, przewiewność i zatrzymują pewną ilość wilgoci. Dodatek węgla drzewnego także pomaga utrzymywać przewiewność podłoża i zapobiega jego kwaśnieniu. Rośliny należy przesadzać natychmiast po zauważeniu oznak rozkładu podłoża, a w przeciwnym wypadku co kilka lat, gdy roślina wyrasta z doniczki. Jeśli przesadzanie wykonamy w momencie, gdy zaczynają się pojawiać nowe korzenie, to roślina przyjmie się i ukorzeni w możliwie najkrótszym czasie.

Wilgotność powietrza:

75-80% przez większość roku, zimą przez miesiąc lub dłużej spada do około 70%.

Okres spoczynku:

Średnia temperatura zimą wynosi w dzień 22-23°C, a w nocy 11-12°C, dając dobową różnicę rzędu 9-12°C. Opady deszczu są niskie przez około 6 miesięcy od późnej jesieni aż do początku wiosny. Jednak nawet w porze suchej pewna ilość wilgoci jest dostępna w postaci gęstej rosy i nocnych mgieł. Uprawiane rośliny wymagają mniej wody w zimie, lecz nie powinny być suche przez dłuższy okres. Dosyć częste poranne zamgławianie pomiędzy rzadkimi, lekkimi podlewaniami powinny zapewnić wystarczającą ilość wilgoci, umożliwiając równocześnie konieczny suchy spoczynek. Nawożenie powinno być zredukowane lub wyeliminowane aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.